Miriam Appels

 

Geboren op 4 maart 1954 in Arnhem 

Overleden 12 december 2019 te Utrecht

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na haar school werkzaam geweest bij de Bata en de Agfa. 

opgegroeid in een gezin met 4 kinderen, 2 broers en een zus.
Verhuist naar de Laar in Arnhem-Zuid en daar bevallen van Ramona (moeder van Marlon)
Daarna verhuist naar Koog aan de Zaan en daar bevallen van een zoon, Les.

Na een paar jaar verhuisde ze naar Driebergen.
Hier heeft zij gewerkt bij de KNVB in dehuishoudelijke dienst en later in de horeca.
Hierna is zij als taxichauffeuse aan het werk gegaan. 

Ook nog wat huisdieren gehad zoals een kortharige St.Bernhard genaamd Heidi,
wat katten ( Knuffel en Rocky ) en een paar konijnen, Flappie (natuurlijk) Jopie 1 en
Jopie 2, Ploffie en als laatste Sjakie.

Haar hobby’s, maken van kaarten,(normaal en 3D knippen/snijden) , tuinieren.

Hiernaast liefhebber van muziek van de jaren ’40 tot de jaren ’80.
Ze was helemaal gek van oude films en helemaal “the story of….” films

 

 

Ik ben verdrietig, verdrietig dat ik hier moet staan
Verdrietig, omdat ik nu zonder jou, verder moet gaan.
Verdrietig, want Ik hoor hier nog niet zo te moeten praten,
Verdrietig, omdat je mij zo vroeg, hebt moeten verlaten.

Ik ben boos !!, boos dat jou dit moest gebeuren,
Boos, omdat het jou niet bespaart is gebleven.
Boos, omdat ik het niet begrijp.
Boos, omdat ik het gewoon niet eerlijk vind.

Maar ik ben ook blij, blij dat verder lijden niet meer nodig is.
Blij, omdat ik in jouw leven mocht zijn.
Blij, omdat ik jou heb mogen kennen.
Blij, omdat ik deel van jou heb mogen zijn.

En ik ben ook gelukkig, gelukkig voor de herinneringen die je mij gegeven hebt       
Gelukkig, voor alle 26 jaren die we samen hebben mogen zijn.
Gelukkig, dat je, de 11de van de 11de van dit jaar nog met mij trouwen wilde.
Gelukkig, dat je van mij gehouden hebt.

Lieve schat, ik ga je zo missen.
Je lach, je humor, je koppigheid.
We waren het niet altijd met elkaar eens, maar we kwamen er altijd samen weer uit.
Ik wil je bedanken voor je steun, op jouw manier, tijdens mijn periode in Bosnië.
Maar zeker ook de steun in de jaren erna.
Jij hebt voor ons gevochten en dat draag ik met mij mee.
Dank je wel voor je liefde en dat je mij hebt toegelaten in je leven.
Ik hoop dat ik je heb kunnen geven wat je wilde en je leven wat kleur heb kunnen geven.
Je weet dat ik niet zo’n prater ben en heb dan wat regels uit gedichten, die mij gevoel tonen zoals ik het voel.

De leegte zonder jou, is met geen pen te beschrijven.
De leegte zonder jou, zal altijd bij mij blijven.
Maar fijne herinneringen, verzachten mijn smart.
Voorgoed uit ons midden, maar altijd in mijn hart.

Waarom al dat vechten? waarom al die pijn?
Je wilde hier niet weg, je wilde bij mij zijn.
De strijd was oneerlijk en geheel niet terecht.
Je wilde zo graag verder, maar verloor dit gevecht.

Zwaar werden de dagen en lang duurde de nacht,
Hoe moeilijk is het vechten als het je ontbreekt aan de fysieke kracht.
Maar ondanks je verlies van de strijd op het leven.
Heb je mij een heel stuk geluk en ontzettend veel liefde gegeven.

Jouw sterven is zo moeilijk te begrijpen, maar het wilde gewoon niet meer.
Te weten dat ik jou voorgoed moet missen, doet zo verschrikkelijk veel zeer.

De strijd is gestreden, jouw pijn is nu voorbij
Ik probeerde je te helpen, maar stond er zo machteloos bij.
Je vechtlust was enorm, je werd alleen zo moe.
Onze liefde is voor eeuwig, in mij hart neem ik je overal mee naar toe.

ik zal jou afwezigheid een plekje moeten geven.
want ik besef, dat ik door moet met mijn leven.
Maar voordat ik door moet, heb ik nog 1 boodschap voor jou.
de boodschap dat ik je ontzettend mis, en ongelooflijk van jou hou.

Dag lieve schat, ik ga je echt ongelooflijk missen