Een enkel woord, een klein gebaar.
Houd je op de been.
Je voelt je een moment, niet meer zo alleen.
Je weet dat je verder moet, Pa heeft er voor gestreden.
Maar dat gevoel van zekerheid, het lijkt zo lang geleden
Nooit klagend, nooit vragend,zijn lasten in stilte dragend.
Zijn handen hebben voor ons gewerkt,zijn hart heeft voor ons geklopt,
zijn ogen hebben ons tot het aller laatst gezocht.
Groot was zijn liefde, groot het verdriet.
Maar mooi de herinneringen, die hij achterliet.
Heel bijzonder, heel gewoon,
gewoon een heel bijzondere man…
Er zijn geen woorden voor een zieke,
van wie je weet, hij redt het niet.
Je streelt zijn wang, je ziet zijn ogen,
je bent bevangen door verdriet.
Toch ben je dankbaar voor z’n einde,
dat na zoveel moedig strijden kwam.
Niet omdat het zijn leven,
maar wel zijn lijden overnam.
Hij was er altijd, voor iedereen,
met raad en daad.
Nog zoveel te doen, zoveel te geven,
nog helemaal niet klaar in dit leven.
Een hand, een woord, een gebaar doen zo goed,
als je iemand die je lief hebt verliezen moet.
De lege plek, het doet zo’n pijn,
maar in gedachten zal hij altijd bij ons zijn.
Nooit meer je bulderende lach,
Nooit meer je sterke verhalen,
Nooit meer je humor,
Nooit meer je nieuwe ideeën,
Nooit meer “begrijp je wat ik bedoel”,
Nooit meer….
Je verleden bestond uit werken en een groot besef van plicht,
dit alles bepaalde steeds weer jouw gezicht.
Je was een man van weinig woorden,
herkenbaar voor hen die echt bij je hoorden.
Een vriend, oprecht, waar je altijd op kon bouwen.
Jouw woord gaf ons een grenzeloos vertrouwen.
Bescheidenheid stond in het vaandel van je leven.
Liefde en vriendschap, dat is wat je altijd hebt gegeven.
Je gaf me je liefde, bezorgdheid en trouw.
Ik heb genoten van de jaren met jou.
Ik weet dat het jou ook goed heeft gedaan.
Maar ik zal je zo missen bij het verder gaan.
Dag Pa !!!!!!